9. „Kiedy wymawiam słowo „przyszłość”, Pierwsza sylaba jest już z przeszłości."

- Sądzisz, że dała radę?

- Jestem pewny.

- Niczego nie można być pewnym, pamiętaj Urgensie! Teraz pozostaje tylko mieć nadzieję, że…

- Mistrzu, co powinno się stać, jeśli on się przeniesie?

- Chętnie bym ci powiedział, ale tak się składa, że sam nie mam pewności.

- Czyli pozostaje nam czekać?

- Tak… nie każdy bieg Czasu można przyśpieszyć.

***

          Siedział na zalanej brudną wodą podłodze. W ustach nadal czuł metaliczny, odrobinę słodkawy smak krwi. Strach osiągnął w tej chwili namacalną niemal konsystencję. Przejechał poranioną ręką po twarzy i sykną z bólu, gdy opuszkami palców dotykał rozciętego łuku brwiowego i wargi. Na końcu ciemnego dotychczas korytarza zapaliło się mdłe światło, a już po chwili strażnik więzienny doczłapał do jego celi. Liam miał dziwne wrażenie, że ten utykający na jedną nogę mężczyzna specjalnie przychodzi po jego kraty. Jakby przyjemność sprawiał mu widok, że ktoś oprócz niego samego również cierpi, cierpi bardziej i dodatkowo nie może temu zaradzić. Jednak dziś strażnik nie stał długimi minutami przed celą patrząc jak siedzi bezradnie w kącie uciekając od jego pogardliwego wzroku. Podszedł powolnym krokiem, zachowując powagę w swojej postawie mimo utykania. Z jawną niechęcią otworzył ciężkie, zimne kraty. Liam dopiero teraz zauważył, że za strażnikiem idzie ktoś jeszcze. Bez wątpienia mężczyzna, chociaż zdecydowanie niższej postury niż kulejący. Szedł dumnie wyprostowany, z wypraną z emocji twarzą.

- Przenoszą cię – warkną strażnik, przepuszczając niższego mężczyznę. Oddał mu klucze i oddalił się szybkim dla odmiany krokiem.  Nowoprzybyły zamknął celę od środka i odwracając się spojrzał z dziwnym rozbawieniem na więźnia.

- Liam Antonii Dervendu, miło mi poznać osobiście – mężczyzna wyciągnął dłoń, doskonale wiedząc, że jego rozmówca nie jest w stanie jej uścisnąć. – Nazywam się…

- Davis Bowes, Strażnik I stopnia – przerwał mu Liam, każde słowo wypluwając z obrzydzeniem.

- Od niedawna Pułkownik i prawa ręka Mistrza – uzupełnił prezentację Davis.

- Marionetka zawsze pozostaje marionetką, nieistotne jest jak ważną – mruknął więzień.

- Grabisz sobie, Dervendu.

- Bez różnicy jak głęboki będzie dół, który sobie wykopię. I tak najważniejsze kogo do niego zapędzę – sprostował Liam, patrząc pułkownikowi w oczy.

- Byłbyś idealnym Strażnikiem, gdyby… - mężczyzna zawiesił teatralnie głos, czekając na oznakę zdenerwowania. Nie doczekał się jednak żadnej reakcji ze strony więźnia, więc usiadł na niewygodnym łóżku więźnia i kontynuował – Gdyby nie twoja chęć szybkiego działania bez wcześniejszego myślenia i twoja skłonność do… łamania zasad.

- Ależ zasady są po to, żeby je łamać – Liam wyszczerzył się w uśmiechu, ukazując swoje pożółkłe zęby.

- Jesteś podobny do brata – zauważył pułkownik, wstał i zaczął krążyć po celi. – Nie mówię oczywiście o wyglądzie, nigdy go nie widziałem. Ale słuchy o jego zdolnościach dotarły nawet do wyższych kręgów – jakby specjalnie podkreślił, że Chris nie dorastał mu do pięt.

      Liam patrzył uważnie na pułkownika, zastanawiając się, czy spotka kiedyś bardziej bezczelnego człowieka. Kolejne słowa Davisa tylko utwierdziły go w przekonaniu, że… nie.

- Szczerze mówiąc – kontynuował swój monolog nowo przybyły  – Nie interesowałem się zbytnio osobą Christophera. Chociaż… kiedy okazało się, że to on i oczywiście ty złamaliście Kodeks, poszperałem trochę w… przeszłości Chrisa. I tak się składa, że natrafiłem na dwa bardzo ciekawe fakty. Niestety… wszystkie zarzuty wycofano ze względu na brak jakichkolwiek dowodów.

      Powoli znudzenie zaczęło przeradzać się w złość… matowy ton pułkownika z każdą minutą przybierał na fałszu.

- Do rzeczy! – warknął Liam, próbując nie zwracać uwagi na to, jak duży ból sprawia mu mówienie.

- Ustaliłem z Mistrzem, że zostaniesz oczyszczony ze wszystkich zarzutów i przyjęty w nasze szeregi nie robiąc prawie nic.

- A gdzie haczyk? – zainteresował się więzień.

- Haczyk? – wyraz twarzy pułkownika wyrażał czyste zdziwienie. Jednak nawet w tej chwili wydawało się, że jego oczy pozostają tak samo puste. – Nie ma żadnego haczyka. Będziesz musiał tylko potwierdzić wszystkie brudy, które wygrzebaliśmy o twoim bracie.

- Bezpodstawnie – stwierdził Liam, nie mając nawet zamiaru, by zabrzmiało to jak pytanie.

- Ależ oczywiście, że nie! – żachnął się pułkownik. – A więc…?

- Nie jestem plugawą świnią, która będzie na każde wasze zawołanie – powiedział na pozór spokojnie Liam.

- Ależ to nie podlega wątpliwości. Mam jednak nadzieję, że zdecydujesz dobrze.

       Liam kiwnął głową, na znak zrozumienia słów pułkownika. Mimo wszystko nawet nie mógł sobie wyobrazić, jak sprzedaje brata w ręce Strażników, a co dopiero być w ich szeregach! Miał ogromną ochotę roześmiać się pułkownikowi w twarz, pokazać, że Strażnicy też nie są idealni. Ale nie mógł… rozcięta warga dawała się we znaki, kiedy próbował mówić, a złamana jak podejrzewał noga bolała niemiłosiernie przy najmniejszym nawet ruchu.

- Przenoszą cię – poinformował go Davis po dłuższej chwili milczenia. – Zabiorą cię do miejskiego szpitala w Edynburgu. Tam opatrzą wszystkie rany i złamania. Później zostaniesz przesłuchany i zdecydujesz, czy będziesz zeznawał przeciwko bratu.

***

      „Kiedy wymawiam słowo „przyszłość”,

Pierwsza sylaba jest już z przeszłości.

Kiedy wymawiam słowo „cisza”,

Niszczę ją.

Kiedy wymawiam słowo „nic”,

Stwarzam coś, co nie mieści się w żadnym niebycie.”

~ Wisława Szymborska

     - Wiesz, że teraz jestem twoim wrogiem? – zapytał ją jednego z deszczowych wieczorów, kiedy starali się zabrać wszystkie informacje o Strażnikach.

- Zawsze nim byłeś – sprostowała nie odrywając wzroku od mamy europy i Azji, co chwila zaznaczając drobnymi krzyżykami siedziby Strażników.

- Nawet kiedy przekazałem ci kopertę od ojca?

- Nawet wtedy – odparła zupełnie automatycznie. Po chwili jednak przeniosła zdezorientowane spojrzenie na ceglaną ścianę piwnicy. – Jaką kopertę?

- No… kiedy siedziałaś przed Ośrodkiem Szkoleniowym. Już wtedy był martwy – stwierdził.

     Mruknęła ciche „Aha” i wróciła do mapy, usilnie próbując przypomnieć sobie treść listu. Poddała się za którymś razem i ponownie skupiła uwagę na mapie.

    Usłyszała, jak Chris podnosi się ze sterty papierów i kieruje kroki w stronę biurka. Odgłos otwieranej szuflady, nieco skrzypiącej ze względy na wiek. Później cisza… zmącona tylko ich oddechami.

- Co jest? – zapytała przenosząc na niego wzrok. Stał w bezruchu nad otwartą szufladą i tylko jego falująca klatka piersiowa świadczyło o tym, że jest przytomny. Odłożywszy mapę i długopisy na podłogę i podeszła do mężczyzny. Drgnął, gdy w przyjacielskim geście położyła swoją drobną dłoń, na jego ramieniu. Prawie niezauważalnie wskazał jej leżące w szufladzie zdjęcie.

       Pożółkła, naderwana i z jawnymi śladami zalania fotografia przedstawiała całą rodzinę Kath. Jej ojciec, Sebastian stał przytulając żonę i na oko piętnastoletnią dziewczynkę z włosami związanymi w opadającego na ramię warkocza. Matka trzymała obie dłonie na ramionach Philipa, którego lekko przydługie włosy rozwiewał wesoło morski wiatr. Tłu towarzyszyło chowające się leniwie za horyzontem słońce, które barwiło wodę na delikatną czerwień. Klasyczna morska sceneria. Na dalszym planie kilka mew w locie, fale rozbijające się o kamienisty brzeg, a w porcie przycumowane różnorakie łódki rybackie. Katherine pamiętała wakacje, na których zostało zrobione to zdjęcie. Jedna z ostatnich radosnych chwil, którą szczęśliwie udało się uwiecznić. Później śmierć ojca i załamanie, zamknięcie się w sobie matki z tego powodu. Wszystko runęło jak wyjątkowo niestabilny domek z kart.

      Ze zdziwieniem zauważyła kolorowy wycinek. Uśmiechnęła się gorzko, kiedy uświadomiła sobie, że Philip dokleił obok siebie głowę najlepszego przyjaciela – Christophera. Już chciała to skomentować, ale nim zdążyła otworzyć usta, chłopak ją uprzedził:

- Płaczesz? – zapytał Chris. Sama dopiero teraz zdała sobie sprawę, że cichutko pochlipuje. Pokiwała przecząco głową i wbrew sobie pociągnęła kolejny raz nosem.

- Po prostu przypomniałam sobie rodziców – jej głos brzmiał aż nazbyt twardo i pewnie, jednak załamał się na ostatnim słowie. Po chwili zaśmiała się nieśmiało – Jesteś na rodzinnym zdjęciu.

     Pokiwał nieznacznie głową, ale i jego kąciki ust uniosły się w delikatnym uśmiechu.

- Tak, jestem.

................................................................................................................................................................ Cóż... rozdział dość krótki, nie zawiera zbyt dużo nowych faktów, ale musiałam coś wstawić... Rozdział z dedykacją dla: DiaMentu, za długie, motywujące komentarze i postarzenie mnie o 3 lata :P    Dla moich kochanych i jedynych w swoim rodzaju Goluma i Lestrange vel Elf, po prostu za to, że Was mam <3 Jeszcze jedna sprawa do DiaMetnu... mianowicie chciałam zapytać Cię o numer GG? Mój to 47731316 :) To już wszystko, pozdrawiam Skrzat :*