8. "Nadzieja często bywa matką głupich."

„-Bałem się, że ciągle cię kocham.

- Miałam nadzieję, że tak jest.

- Moje obawy i twoje pragnienia – jedno i drugie spełnione”

~ Orson Scott Card „Gra Endera”

     Siedząc pośród rozwalonych papierów przeglądała zapisany drobnymi literami zeszyt. Z każdym, nakreślonym własną ręką słowem załamywała się jeszcze bardziej. Niezbędne do odprawienia rytuału Przysięgi Strażniczej składniki były, jak łatwo się domyśleć, niezwykle trudne do zdobycia. Sięgnęła do torby i wyciągnąwszy z jej wnętrza niewielką fiolkę z blado-granatowym płynem przyjrzała się jeszcze raz kartce. Z uczuciem ulgi skreśliła sześć składników z listy. Wstając skierowała swoje kroki do piwnicy – pomieszczenia położonego trzy metry pod ziemią i objętego niemałą tajemnicą.

    Otwierając niewielkie, podłogowe drzwi pod dywanem w salonie, zdziwiła się, że Strażnicy nie zauważyli tego miejsca. Była niemal pewna, że dokładnie przeszukali cały dom, a wątpiła, że coś takiego jak ukryty luk nie zwróciłby ich uwagi. Krztusząc się kurzem zeszła po drewnianej, niebezpiecznie trzeszczącej drabinie. W piwnicy było niemiłosiernie zimno i wilgotno. Ściany wyłożone cegłami, na które ponaklejano szkice architektoniczne budynków – zamiłowanie Philipa. Podłoga zalana zimnym betonem, a jedynym dopływem światła była niewielka zawieszona pod sufitem lampka, żarząca się mglistym światłem. Poczuła dreszcze na plecach, więc szybko podeszła do biurka ustawionego pod jedną ze ścian i zaczęła przekopywać jego głębokie szuflady.

***

     "Mówią na Nich- skazani na samotność,

ci co wybrali ból, aby prawdy dotknąć.

Mówią na Nich- skazani na istnienie,

wędrowcy ciszy w pogoni za przeznaczeniem."

     Blado-granatowa zawartość niewielkiej fiolki wylądowała wraz z resztą rozdrobnionych składników w czymś, co od biedy można było nazwać kociołkiem.  Powietrze zabarwił przyjemnie słodki zapach cynamonu  i nienaturalnie intensywna woń goździków, od której     kręciło się w głowie. Na razie patrzył na jej poczynania z lekkim niepokojem, ale i nieudolnie krytą ciekawością. Kiedy z naczynia zaczęły wyłaniać się pierwsze kłęby dymu nie wytrzymał i nim zdążył ugryźć się w język zapytał tonem, który prawie ociekał wątpliwościami:

- Jesteś pewna, że nie zrobiłaś czego...

- Nie! - warknęła znad oparów.

- Nie jesteś pewna, że nie zrobiłaś czegoś źle, czy zaprzeczyłaś na moje pytanie? - wiedział, że ją irytował, ale z niewiadomych dla siebie samego powodów ciągną to dalej.

- Podaj mi rękę - rozkazała ignorując jego wypowiedź. Przybliżył się powolnie, z każdym krokiem czując zwiększającą się duszność oparów. Nieśpiesznie wykonał jej polecenie. 

    W momencie, gdy ich dłonie złączyły się w uścisku oboje poczuli nieprzyjemne mrowienie w palcach. Christopher już chciał wycofać się, ale niebezpieczny błysk w oku Katherine podpowiedział mu, że lepiej tego nie robić. Stał obserwując, jak błękitno-szare obłoki dymu oplatają ich splecione dłonie. Nagle mrowienie ustało. W półmroku z trudnością zauważył, jak niecodziennej konsystencji liny oplatają ich złączone dłonie i ciągną się dalej po przedramieniu, które nagle boleśnie zapiekło. Katherine wolną ręką wyciągnęła z kieszeni kurtki niewielki kawałek białej kartki, idąc za jej przykładem postąpił tak samo. Przez chwilę patrzył na własne pismo. Katherine policzyła do trzech i równocześnie wrzucili swoje kawałki pergaminów do naczynia. Substancja zmieniła swój kolor z brudno-szarego na głębokie bordo, a liny oplatające ich dłonie ścisnęły się mocniej jednocześnie zmieniając barwę.

     Kilkanaście sekund później opary opadły. Katherine niepewnie puściła jego ciepłą dłoń, tym samym rozrywając liny.

- Udało się? – zapytał dłuższą chwilę później.

- Chy… chyba… tak – powiedziała nie kryjąc dumy.

- Czyli mi pomożesz?

- Pod warunkiem, że ty oddasz mi mój Zegar – odpowiedziała, gdy jej entuzjazm odrobinkę już opadł.

- Więc w drogę? – uśmiechnął się, niczym dziecko uradowane z nowej zabawki. Kiwnęła głową na potwierdzenie jego słów. – Gdzie jest siedziba?

    Roześmiała się, czym całkowicie zbiła go z tropu. Momentalnie spoważniała, ale w oczach wyraźnie błyszczały iskierki rozbawienia.

- Myślisz, że trzymają go w siedzibie? – zapytała, by upewnić się, czy on nie żartuje.

- No… a gdzie może jeszcze być więziony?

- Praktycznie wszędzie – ruszyła w stronę drzwi i mówiła dalej prowadząc go na zewnątrz krętymi korytarzami. – Po waszej ucieczce wzmocniono ochronę. Teraz nie tak łatwo wytropić Strażników. Czyli teraz planujemy jak go uwolnić?

- Nie. Teraz ty skoczysz do ich głównej siedziby i ukradniesz jakiś nieużywany Zegar – mruknął, ale nie zauważył jak jej twarz wykrzywia się w grymasie zniechęcenia, bo szła kilka kroków przed nim. – Ja w tym czasie poczekam na ciebie w ba…

- Poczekasz na mnie? – odwracając się popatrzyła na niego, jak na wariata. – Przecież mogę zniknąć, spędzić w przeszłości kilka lat i wrócić sekundę temu.

- Bezpieczniej będzie, jeśli pojawisz się kilka godzin później – przerwał, ale widząc jak już otwiera usta kontynuował – Bo jeśli tobie z przyszłości coś się stanie i przypadkowo wystartujesz później… jakbyś chciała wyjaśnić samej sobie, że jest was dwie?

     Przez kilka sekund stała w miejscu z otwartymi ustami, jednocześnie próbując zrozumieć jego tok myślowy. Z niechęcią przyznała mu rację uświadamiając sobie, że nigdy tak o tym nie myślała. Zawsze grzecznie wykonywała polecenia Strażników, którzy swoje rozkazy rozpatrzyli pod każdym względem tak, by nie było żadnego nieporozumienia, lub co więcej zagrożenia. Bieg czasu musiał być przewidziany… i choć z każdym przeniesieniem czasowym coś ulegało zmianie, porządek zachowywany był w należytym stopniu.

***

     Przeglądając Kroniki z zadowoleniem stwierdził, że na najbliższe pięć dni nie przewiduje się nic specjalnego; kilka zdanych raportów, comiesięczna wizyta zwierzchnika króla Francji i kilka zatrzymanych „złoczyńców”. Jedyną niepokojącą zapiską była ta z dnia 19 października.

      Uciekinierka i (nieprawnie) była Strażniczka, Certus przybywa do głównej bazy w celu kradzieży. Nie zostało ustalone co zabrała do przyszłości lub przeszłości. Aktualnie trwają przeszukiwania ksiąg z okresu Rokoko.

Urgens, Strażnik IV stopnia

       Philip przekazał mu, że Certus została zatrzymana i obecnie jest więziona na dworze króla Ludwika XXIII, więc nie było powodów do obaw, jednak miał złe przeczucia. Przeczucia, że ten przerażająco prawidłowy spokój jest zbyt nierealny jak dla Strażników. Jak cisza przed burzą.

***

„ Ona mówi, że to jest życie.

On, że placebo.”

~ Ewa Lipska „Gdzie Indziej”

         - Jesteś pewna, że przewidziałaś wszystkie okoliczności? – zapytał podając jej zapięty plecak z rzeczami potrzebnymi do podróży.

- Mam taką nadzieję – mruknęła zapinając kurtkę. Pięć minut później jechała taksówką na lotnisko, by stamtąd wyruszyć do Wenecji, całkowicie naruszając bieg czasu…

***

         Tym razem, będąc w Wenecji również nie miała czasu podziwiać niecodzienne widoki. Wyróżniała się wśród przechodniów swoim niedostosowanym do epoki strojem. Nie miała na sobie szykownej, obładowanej koronką i ważącą wiele kilogramów sukni, tylko zwykły strój cywilny XXI wieku, na który zarzuciła czarny, długi płaszcz dla stworzenia pozorów. Przedzierając się przez mrok cichych, zapomnianych uliczek dostała się do głównej siedziby Strażników. Na jej usta wkradł się koci uśmieszek zadowolenia i zaciętości. Prawdziwa zabawa dopiero się zaczynała…

     Wąskimi korytarzami, znanymi tylko nielicznym dostała się do serca budowli – duża kuchnia, gdzie królowała madame Pouple. Staruszka przywitała ją z dobrodusznym uśmiechem i propozycją smacznego posiłku; najwidoczniej nie dotarły do niej informacje o ucieczce. Katherine grzecznie podziękowała, na poczekaniu znajdując jakąś błahą wymówkę. Uznała, że kobieta jest zbyt ufna, gdy bez mrugnięcia okiem uwierzyła w powód jej przybycia do tak rzadko odwiedzanej kuchni. Zamieniając z kobietą kilka zdań, należących do podstaw kulturalnej rozmowy, weszła do niewielkiego schowka na miotły. Wspinając się po zakurzonych meblach z środkami czyszczącymi i prawie wywracając jedno z plastikowych wiader, otworzyła niezauważalny luk za jedną z szerszych półek.

        Jak przystało na Strażniczkę niezauważalnie znalazła się w obszernym pokoju z licznymi plikami dokumentów. W wypolerowanych na błysk szklanych pojemnikach spoczywały Kroniki czekające na zapisanie, pliki dokumentów i wiele innych, na jej oko zupełnie niepotrzebnych segregatorów. Odnalazłszy to, za czym tu przyszła przeniosła się w Czasie; opuściła Wenecję i główną siedzibę Strażników, nie mogąc odpędzić od siebie uczucia, że wszystko poszło za gładko, za łatwo…

***

    Londyn, 29 czerwca 2004 (czwartek)

          W moich zapiskach w końcu pojawiło się miejsce, w którym się znajduje; to dobrze. Teraz przynajmniej mam pewność, że miejsce mojej ucieczki i nazwa mojego tchórzostwa mają tą samą nazwę – Londyn. Teraz siedzę w zatęchłej piwnicy Faltey ’ów. Jest zimno i wilgotno, ale niewątpliwie lepiej niż w tej więziennej twierdzy.

 

        Czekając na Kath przejrzałem projekty jej brata i chyba też ojca, zauważyłem, że niekiedy sposób stawiania kresek się różni. Przeklęty Faltey przynajmniej ma coś takiego jak ołówek, inaczej zanudziłbym się tu na śmierć. Chociaż… jak nie patrzeć, niektóre szkice są naprawdę ciekawe. Że też zdecydował się być Strażnikiem! Ale cóż… przecież musiał zachować honor rodziny!

         „Komunizm jest w pewnej przynajmniej mierze zabawą z rachunkiem prawdopodobieństwa.” – napisał Kępiński. Nie pamiętam wprawdzie kiedy, ani w jakiej książce, ale kiedy myślę o tym cytacie szyderczy uśmiech mimowolnie ciśnie mi się na usta. Idealne do mojej, przepraszam "naszej" sytuacji. Bawiąc się miękkimi w naszych dłoniach wskazówkami zegara liczymy na przychylność losu. Nie na marne mówią, że nadzieja matką głupich! Ale z drugiej strony… czy ten, który spodziewa się nieoczekiwanego, nie wychodzi na tym dobrze?