1. Marionetka - pozbawieni dusz.

STRAŻNICY CZASU

Czas... Nie wyniknie z niego nic dobrego. Przeminie... Jedyne co zostawi to blaknące z każdym dniem wspomnienia i cierpienie. Cierpienie, smutek, żal, złość... Dlaczego negatywne emocje zakorzeniają się w naszych sercach o wiele lepiej niż szczęście, radość? Dlaczego ludzie częściej wylewają łzy smutku, a nie płaczą ze szczęścia? To wszystko czas! Zdradziecki i śmiertelnie niebezpieczny. Ale również niepewny. 

      To właśnie będzie opowieść o takim życiu. Życiu w którym więcej jest zagadek, niż rzeczy pewnych. Życiu, w którym śmierć jest równie możliwa jak to, że po nocy następuje dzień. Jednak najważniejsze, to nie przegapić świtu...

  Poznacie historię na którą nie wpłyną Czas. Która nie zginie, jeżeli jest ktoś, kto wierzy... Bo wierzyć znaczy dużo więcej niż wiedzieć.

***

14 października 1950 (środa)

     Z trudem odzyskałem rachubę czasu. Według moich niepewnych obliczeń zamknięto mnie tu dwa  dni temu. O ile dobrze pamiętam sobota była 10 dniem miesiąca... Od rozpoczęcia podróży przeze mnie i mojego brata - Liama, minęło około dwóch tygodni. Aktualnie mam 22 lata, chociaż urodziłem się w 1984 roku. To może się wydać dziwne... Ale przyzwyczailiśmy się, że w życiu nie powinno być nic normalnego. To nie ma prawa bytu. 

       Zamknięto mnie dwa dni temu. Ubranie jest podarte w wyniku zahaczania o liczne gałęzie podczas ucieczki przed Strażnikami.  Niezliczone ilości kieszeni w spodniach zostały dokładnie przeszukane. Teraz cała ich zawartość leżała starannie poukładana w kącie pokoju, czyli tam, gdzie właśnie siedzę. Niewiele rzeczy ocalało. Tani, zardzewiały scyzoryk, który kupiłem wiele lat temu, zeszyt, w którym właśnie prowadzę swoje rozmyślenia, kilka słabo zatemperowanych ołówków. Żadnego jedzenia, picia, czy zapałek. Marne zapasy. Jedynym przedmiotem który wyszedł bez szwanku jest pięknie zdobiony i mimo swojego wieku, działający zegarek, na długim srebrnym łańcuszku - niezbędne wyposażenie każdego Strażnika Czasu, którym kiedyś byłem. 

     Jak to dziwnie brzmi! "Byłem..." Ludzie myślą, że zostanie jednym ze Strażników to nieopisany zaszczyt. Nic bardziej mylnego! Większość początkujących Strażników to zwyczajni ludzie, ale nielicznym udaje się pozostać człowiekiem... 

    Strażnicy Czasu... W dzieciństwie wyobrażałem sobie ich jako kilku panów siedzących przed dużymi zegarami i pilnującymi każdej minuty. Marzyłem o zostaniu jednym z nich! Dlaczego? Odpowiedź jest równie prosta jak pytanie. Bo dla kogo rzekome siedzenie i wgapianie się w tykające wskazówki zegara jest trudne? Była to perspektywa łatwej, ale niezwykle dobrze płatnej pracy, gdyż nie da się zaprzeczyć, że Strażnicy nie byli biedni. Należeli do arystokracji. Wysokie zarobki pozwalały im na wszystkie wygody. I nikt nie wiedział jaką ceną zdobyli to wszystko. Kto by podejrzewał, że jego sąsiad zbudował sobie kilku piętrową willę ceną... Własnego serca?

15 października 1950 (czwartek)

    Staram się rzetelnie zapisywać wszystkie dni, które spędzę w niewoli. Dziś powinna minąć trzecia doba. Kilka godzin temu odkryłem, że na pograniczu sufitu i ściany znajduje się mała szybka. Wybiłem czarne już od kurzu szkło, więc teraz mam dostęp do powietrza i jestem w stanie określić porę dnia. 

    Zegary Strażników Czasu... Niczym się nie różniące srebrne zegarki wielkości piłeczki golfowej. Zawieszane na srebrnym sznurku, którego drugi koniec przymocowuje się do wewnętrznej strony kieszeni płaszcza, lub paska od spodni. Nie łudźcie się, że zegarku wskazują godzinę. Dla Strażników godzina nie jest ważna. Zewnętrzna oś ich zegarka pokazuje rok, w którym się znajdują oraz ich wiek, obliczany z dokładnością co do sekundy. Wewnętrzne kółko zdobią złote literki, układające się w słowa - nazwę najbliższego wydarzenia historycznego. Dlatego też Strażnicy nie mogą przenosić się dalej niż żyją naprawdę. Jeżeli przenieśliby się w przyszłość, część ich zegarka zaburzałby się. A razem z nią skończyłaby się ich nieludzkie życie. Jesteśmy niewolnikami. Niewolnikami i sługami Czasu. Oddajemy dusze we władanie marnego przedmiotu, by przez resztę życia strzec własnego zegarka jak oczka w głowie. Zwykły srebrny zegarek, na również zwyczajnym łańcuszku włada ludzkim życiem. Jeżeli Strażników można jeszcze nazywać ludźmi.

     W miejsce szybki nie dałbym rady zmieścić nawet pięści, nie wspominając już o ucieczce. Kawałki rozbitego szkła walają się po podłodze małego pomieszczenia w którym się znajduję, nakazując mi poruszać się jeszcze ostrożniej. Jednak dzięki wybitemu okienku, mogę dokładniej określić swoje położenie: na moje nieszczęście znajduję się bliżej ziemi. Nie jestem na piętrze, gdyż śpiew ptaków jest tu bardzo niewyraźny, ale jestem w stanie dosłyszeć ludzkie kroki. Są przygłuszone, co może świadczyć o tym, że część pomieszczenia jest pod ziemią. Na moje nieszczęście. Nie mogę przenieść się w czasie z dwóch dość istotnych powodów: po pierwsze pod ziemią przeniesienie jest znacznie trudniejsze i wymaga dość dużego doświadczenia, którego nie posiadam. Innym aspektem jest miejsce w którym się znajduję...

     Nie od razu zostaje się Strażnikiem Czasu. Wcześniej przechodzisz wiele szkoleń zaczynając na najważniejszym, czyli umiejętności przenoszenia się w czasie, poprzez sztuki walki każdej ze znanych epok, naukę wielu języków w tym głównie łaciny i francuskiego, sięgając aż po jazdę konną i zwyczajną historię, którą każdy Strażnik musi znać nad wyraz szczegółowo. Przenoszenie się w czasie jest niezwykle skomplikowane... Wymaga całkowitej koncentracji, wszystkie myśli muszą opuścić twój umysł zostawiając miejsce dla najważniejszej z nich wszystkich: dokładny rok, miesiąc, dzień i godzina w których chcesz, lub o wiele częściej musisz wylądować. Nie możesz zażyczyć sobie miejsca. Zmaterializujesz się w zupełnie innym czasie, ale w tym samym miejscu, w którym byłeś przed przeniesieniem. Nawet Strażnicy Czasu muszą przestrzegać niektórych reguł. 

     Tak, więc mogę się przenieść pod warunkiem, że wyląduję w tej samej piwnicy. Problem w tym, że nie mam pewności, iż w innym czasie to też jest lub była piwnica. Nie mam wystarczającego światła, żeby określić wiek cegieł, z których wykonane jest pomieszczenie, czego też nauczają sługusów Czasu. Mogę zaryzykować, ale nie chcę tego. Wolę przecierpieć, poczekać, aż zmienią miejsce mojego położenia, albo... Nie mam więcej wymówek. Spójrzmy prawdzie w oczy... Boję się! Najzwyczajniej w świecie się boję. Przeraża mnie niepewność. Ja po prostu chcę żyć! 

    Czuję się jak tchórz. Co najdziwniejsze... Cieszy mnie to. Jestem zwyczajnym tchórzem. Ale tchórzostwo oznacza strach. Strach jest emocją... Mam emocje, uczucia, więc jestem człowiekiem. Teraz moim jedynym obowiązkiem jest przedłużyć ludzki żywot, o ile to jeszcze możliwe... ...................................................................................................................................................Witam, witam, witam serdecznie wszystkich czytelników!!! Mama nadzieję, że rozdział 1 przypadnie Wan do gustu ;) Zapraszam do komentowania!