Opowieść o niczym

Chyba coś straciliśmy.

Coś bez pokrycia.

Coś, co nie ma wstępu do rzeczywistości.

Mam ochotę naprawić błędy.

***

Chciałam nie czuć i dopiero czując nic zrozumiałam jakie to paskudne.

Nic nie czuć. Być nikim.

Wychodzę na dwór i patrząc w gwiazdy nie czerpię przyjemności. Jest tylko dziura, puste niebo bez blasku.

Jem, a wszystko smakuje tak samo. Cukier i sól poszły na kompromis. Zalewam zielone fusy wrzątkiem, a kubek jest pusty. 

Otulam się kocem, kładę głowę na poduszce i nie doświadczam ciepła. Jest tylko paskudne nic. Sen nie przychodzi, choć mijają godziny. I nie słuszę szumu wiatru, ani deszczu kropli. 

Zaczynam więc pisać szybko i nagle.  Zegara nie słyszę i sen zapomniany w zakamarkach pamięci błyszczy coraz bardziej. 

Długopisu wkład wyczerpany, pierwszy czy kolejny? Aż w końcu zasypiam, a sen jest spokojny. Tylko kartki pamiętnika wyrwane,  kurzem się za kilka dni pokryją. Nie widzę nic i ich nie dostrzegę. Będą leżeć zapomniane.

Jesteśmy niczym. Od początku do końca prób zabłyśnięcia. I kiedy próbujemy nie czuć nic, zaczynamy być kimś... Kimś nieistotnym. Zostało tylko nie spocząć na laurach.

***

Mam coś z przodków nadzieii,

Głupia jestem, przewidywalna,

Zbyt potulna, trochę zabawna,

Ale z czasem coraz mniej...

Coraz bardziej poważna staję się.

***

Zagrajmy więc w tą grę z lat jeszcze szczeniackich. Tych chwil szczególnych bezlik wspomnijmy. Ta zabawa... Jak ją nazwaliśmy? Do dziś dnia nie przypominam sobie nazwy tej. Było w niej coś szczególnego - wyjęte jakby z magii istnej. Coś co w powietrzu czuję po lata te, gdy nie ma sił.

    I kiedy marzę o czasu zatrzymaniu, kiedy żyć się odechciewa wspominam zawsze dni słoneczne niepogody tej. Cudowne chwile beztroski młodej, gdzie nie liczyło się nie dni nie nocy. Gdy głupia, pusta miłość drogę wskazywała. Widziałam świt, jak noc słońcu miejsca ustępywała, a gwiazdy kryły własny blask.

    W piekle byłam za dnia, a niebo odwiedzałam w snach. Lecz kiedy to minęło... Nie wiem gdzie się podziać.

***

Spadająca gwiazda

Nie spełniła życzenia

Porcelanowa lalka

W wypłowiałej sukience

Rozbiła się w czasie zabawy

Czas uciekł przez drzwi szparę

A odchodząc

Zostawił nas samych

Bez celu

Trawa wiecznośc

Bez zmroku i świtu

Nie widać końca

Czasu nie wyczuć

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Kwintesencja całego roku, nieskładne, banalne.

To był udany rok.

Dużo zaszło zmian, dożo osiągnięć, porażek.

To był udany rok.

Ludum ;)